açılarım acılarımla doğru orantılı...
kendi kendime zorla nefret ettim hayattan...
oysa kuşlar vardı..
güneş vardı...
oyuncaklar vardı..
anneler babalar vardı bende olmasada..
renkli kalemler..boyalar..
her şey çok güzeldi aslında..
hem hem şekerler bile vardı...

ben zorla kendim bıktım hayattan...
hayır kimse suçlu değil..
bu halim kendi yaptıklarımın bedeli...
bu halimden kimse sorumlu değil..
ben kendime şart koyuyordum hayattan nefret etmek adına..
hem matematikten de nefret ediyordum..
matematik hayat değil midir zaten?
soranlara cevabım buydu..
ne sorması?
kim soruyor ki?
herkes vicdanen rahatlamak için
hal hatır soruyor..bu kadar dı sadece...
ben aslında sorunumu biliyordum..
ben seni özlüyordum...
ben senin gidişine inanamıyordum..

sen gittiğinden bu güne kadar
güvercinler karga..
güller kaktüse dönüştü gözümde...

oyuncaklar avutmak içindi sadece..

aklım çok karışık..
hayat sensiz gereksiz bomboş..
beni neden almadın yanına..
hani hep beraberdik bu yolda..
bu sen olamazsın demeye kalmadan çoktan yok olmuştun sen..
artık sesimi duymuyordun ki..
ben şimdi kime yaslanacağım
meçhul..
sonsuz..
bilemiyorum..
artık..
sadece seni özlüyorum..
sesim sana ulaşmıyor ama eminim sol üst köşen ben bunları yazarken
"ürperiyor"
acıyı hissediyor..
oysa sen acı çekmeyi sevmezsin ki..
sen kuşları seversin..
çiçekleri de..
oyuncaklarıda..
sen beni de severdin aslında..
belki çoktan unuttun beni..
ama ben seni unutmam..
ASLA